BRUNO

É o neno do pixama a raias, un rapaz de nove anos que se muda coa súa familia a unha casa onda unha cerca, un dos tantos aramados que hai en moitos lugares do mundo.
Unha aventura conmovedora, marcada polas accións nazis, na que seguimos a traxectoria do seu pai, as xustificacións dunha nai, a relación cos amigos e imos sentindo a fin (aquel "pixama"...)

Algúns de vós xa o coñecedes e moitos e moitas estades con el; deste xeito agardamos que contedes o voso sentir.

Se che interesa esta temática non perdas outra pequena gran obra, Enderezo descoñecido, e abre as súas cartas.

FINA CASALDERREY

En O estanque dos parrulos pobres Noema aprende moitísimo do seu avó, xa que "é sabio". Xoga a tantas cousas con el! É un campión, un pirata,... Agora a súa "formiga" xa sabe como é ese xogo de morrer.

Tanta tenrura, tan sensible nos escribe esta familiar autora; verás, le!

Un día o avó estaba sentado nunha cadeira que puxo mamá no balcón e que se chama cadeira do avó. Xa había moitos días que non me quería ir buscar ó cole. Eu púxenme detrás del a modiño a modiño e deille un sustazo, que iso é un susto moi grande.
-¡¡Uuuuuuuuuh!!
Ese día non me ameazou, que iso é dicir mentiras moi divertidas, desas de voute colgar formiga e cousas así. Eu sabía que estaba triste porque os beizos caíanlle para baixo polos lados e eu torcinllos para riba coas mans, pero volvían caer.
-¡Avó, malo! ¡Rite xa! ¡Non quero que esteas así!
E pasou unha cousa moi rara, moi rara. O avó ouriñou polos pantalóns e todo. E iso que el sabe o truco de bota-lo leite polo vertedeiro. E tiña bágoas nos ollos. E eu pregunteille:
-¿Estás emocionado avoíño?
E mirei para el pero non dicía nada. E non sabía o meu nome. E non falaba ben. Erguía a man e abría a boca pero non dicía nada.
-¡Avó, fálame! -griteille por se estaba moi xordo.
Pero non falou. Mamá aínda non chegara do banco. Traballa nun banco que non é de sentarse. O banco de mamá é outro. Nese banco gárdanse moitos moitos cartos. Non son todos de mamá. Díxomo ela, anque ó mellor mente para non me mercar outra bici nova; que ás veces mente. Total don Manuel é amigo e perdóalle as mentiras todas. Seino porque mamá ten o nariz pequeno. É moi guapa.
Dominga xa marchara para a súa casa e eu asusteime moito. E collinlle medo ó avó porque non parecía o avó. Como tiña os ollos moi raros, un pouco brancos, e non falaba, pensei que se podía estar convertendo nun lobisome. Os lobisomes non falan e meten moito medo. E escapei para o meu cuarto. E pechei a porta. E chorei moito. E chegou mamá e fun correndo a dicirllo:
-¡Mamá, mamá! O avó mexou polos pantalóns, e non fala, e está triste e mete medo e...
Mamá soltou a carteira negra, que é negra porque é coma a mancha de pirata do dente do avó. E foi axiña ó balcón.
-Papá, ¿que che pasa?
Mamá chámalle papá porque o avó é o seu papá , que iso é o normal. Ás veces tamén lle chama avó, pero non é o seu avó.
Ó ver así ó avó, mamá toleou e empezou a darlle labazadas na cara. E non paraba.
-¿Por que lle pegas? -gritei chorando.
Pero mamá non me oía e seguiu ata que se puxo a chamar por teléfono. E apareceu un coche guai que daba un pouco de medo. Tódolos señores tiñan bata branca. Era unha ambulancia. Máis bonitos son os da policía porque teñen luces azuis. A mamá tamén lle meten medo. Cando vai conducindo e ve un coche deses, frea axiña e di:
-¡Ai, a poli! A cincuenta.
O avó e mais miña nai marcharon na ambulancia e eu quedei na casa de Pancho que é un can moi ledo moi ledo. Ó outro día mamá e mailo avó viñeron para a casa.
-¿Avó, xa podes falar? -pregunteille por se aínda non podía.
-¿E logo, como non hei falar, formiga?
O avó chamoume formiga e eu souben que xa estaba ben. Mamá semellaba un pouco nerviosa e chamou por papá que estaba no seu traballo moi lonxe, e díxolle:
-Disque foi unha trombose. Recuperou axiña pero algo non marcha no seu corazón.
Non sei que é unha trombose, pero debe ser bastante malo. Ó mellor é un pecado, ou poida que sexa un disgusto moi grande e que non lle caiba no corazón por iso mamá quere que lle marche para que lle desapareza. Non sei.

Óscar e o león de Correos

Este neno de seis anos ten medo desa caixa do correo con mirada feroz: é que ten moita fame, pois só come cartas.
Cada vez que ten que enviar a correspondencia dos seus pais bótalle caramelos ó león para acalmar esa furia.

Un día supérao, pois descobre ese segredo que hai dentro. ¿Que pensas ti?

DÚAS BÁGOAS POR MÁQUINA

Unha historia tenra que conta as relacións entre unha nena e o seu can.

Ten como fondo unha familia na que conviven avós, pais e fillos, con problemas de hoxe -un pai en paro, unha avoa que semella insoportable, un primeiro amor, un can que estorba-.

É unha defensa do mundo animal, a través das diferentes situacións polas que pasa o can, malia as cales el segue fiel ata o incrible.

Obtivo o premio Merlín de Literatura Infantil 1991.

LE CON NÓS:

A sesión da tarde transcorre rápida.
Xusta camiña sen présas cara á cancela de saída. Os escesivos boureos dos rapaces fan que erga a mirada e preste atención ó seu redor.
-¡Aí ven! ¡Aí ven!
-¡Ostrás! ¡Como corre!
A uns trescentos metros, un can corría enlouquecido pola recta que dá á pista que leva ó colexio.
-¡Maqui! ¡Maqui!
Xusta ginda a chaqueta, a carteira, o caderno de debuxo... sen lle importar para nada o paradeiro dos seus útiles de traballo.
Tódolos compañeiros paran, ollando a reacción repentina de Xusta. Non acertan a entender ese cambio, esa alegría que, de súpeto, debuxa o seu rostro. Non o comprenden, porque hai moitos días que era outra, sempre triste, sen ninguén conseguir que saíse a xogar, que fose aberta coma antes, que disfrutase coas bromas que se montaban, polo baixo, no autobús.
-¡É o can de Xusta! ¡É o can de Xusta! -grita Arturo, case tan emocionado coma ela.
Arturo é dos poucos compañeiros que sabe o disgusto que o problema da desaparición de Máquina causou na súa amiga. É o único que a comprende coma se o problema lle fose propio.
Efectivamente, coma xurdido do mesmísimo ceo, Máquina chega ata Xusta. Todos ollan o acontecemento, uns con curiosidade, outros case emocionados e Arturo, Arturo cheo de verdadeira ledicia.
Xusta apreta con tantísima forza ó seu querido can, que non deixa que se mova para poder demostrar, así mesmo, a alegría do feliz encontro.
-¡Maqui! ¡Maqui! Viñeches. Pobriño, pobriño. Tes fame, ¿non si? Atopáchesme, meu tesouro. Fuches quen de dar comigo. Es moi listo, moi forte. Maqui, Maqui, ¡non morriches! Quérote. Quérote moitísimo.

"Boas Noites" de Paula Carballeira

O alumnado de 1º de primaria estamos a ler un libro estes días que nos ten un pouco intrigados. Trátase dunha especie de obriña teatral onde o tema é superinteresante e moi apaixoante.
As nosas opinións:
ALEX: Estivo moi guai
SARA: Pareceume moi chulo
MATEO:Foi moi divertido
UXÍA: Gustoume moito e quero lelo outra vez
RAQUEL: Este conto é moi bonito
ANTÓN:Pedro Chosco gústame moito.
LUCÍA: Gustoume Pedro Chosco por matar os medos.
LAURA: O conto gustoume moito porque Xiana cantaba e bailaba.
JOSÉ: Gustoume moito foi moi divertido.
NURIA: Este conto foi moi divertido.
ANTÓN: Pareceume xenial.
JAVIER: Gustoume cando veu o monstro.
EREA: Gustoume moito cando durmía.
GABRIEL: O conto de Xan foi moi bonito.
ROI: O libro gustoume moito.
DAVID: O libro gustoume moito porque Pedro Chosco durmía aos nenos.

O ...que queda é o AMOR

Pasou o día, pero... o amor non pasa!

Despois de cartas, poemas, rosas,... collemos o último título do noso escritor máis cercano, A. Fernández Paz. Si, xa o temos; é que a nosa encargada de Biblioteca está sempre á última.

Non perdades este libro que esconde dez historias de amor -tema que gusta a moitos de vós-, pois seguro que con algunha ides soñar tamén.

Vívense un amor en silencio no marco dunha libraría, algún romance de verán, un conto dunha forza máis alá do real e ata un lúcido can transmite os sentimentos do seu amo amigo.

Ah! Aproveita tamén as súas poesías.

KAFKA y la muñeca viajera

Esta deliciosa viaxe que nos relata Jordi Sierra i Fabra é un libro moi recomendado e demandado por moitos dos nosos alumnos e alumnas. Lévanos xunto ó xenial Franz Kafka e a seguir un camiño de imaxinación(acompañado de delicadas ilustracións), onde unha nena e a súa querida boneca fannos comezar un soño, compartir fantasías, manter ilusións e rematar cun sorriso. Con inocencia, seguiremos a buscar esa "boneca" perdida, sen desesperar.

Un agasallo neste longo rumbo!